Een web vol verbindingen

Als mens en als therapeut blijf ik voortdurend in beweging. Ik blijf ontwikkelen, door middel van intervisie, het volgen van workshops, opleidingen en leertherapie. Daardoor kan ik mezelf en anderen op steeds diepere lagen ont-moeten. In deze blog vertel ik over de leertherapie die ik van Sabrina mocht ontvangen. Hoe we het deel in mij wat graag wilde vertellen richting 'voelen' hebben gekregen. Ik kon mijn hartgebied op een diepe laag voelen opengaan. Delen in mij werden hier heel stil van. De sessie met Sabrina werkt na twee weken nog in mij door - ik geniet extra van klanken, van mijn eigen zang en de warme knuffels van mijn gezin en huisdieren.

Soms signaleer ik een deel in mezelf waar ik niet helemaal blij mee ben. Het is een deel dat zich focust op dat wat er niet is, te weinig is of niet goed genoeg is. En dat deel kan een positieve ervaring - waardoor ik trots op mezelf ben - overschaduwen. Wat ik ontzettend jammer vind. Want ik focus me graag op dat wat er wél is, in plaats van de tekorten. Dus ga ik op zelfonderzoek uit. Ik ben over het algemeen tevreden met mijn persoonlijke groei. Wat maakt dat dit deel toch aandacht vraagt? Zoekt naar bevestiging naar anderen, hunkert om gezien te worden. Om liefde te ontvangen. Van die personen van wie ik dit in mijn jeugd het meest gemist heb. Ik zoek die gemiste liefde in anderen om mij heen. Ik hoop een positieve reactie te krijgen wanneer ik trots deel dat ik een lezing heb gegeven. Ik ben teleurgesteld wanneer de positieve reactie uitblijft. Ik voel me alleen terwijl ik nét een blog heb geschreven over 'all-een' zijn. Ik vergeet op zo’n moment de positieve reacties die ik heb ontvangen. Ik word opgezogen door het kritische deel. Vanuit dit deel voel ik intens verdriet over het gemis. En dan realiseer ik me: ik ben in een gevoelsherinnering terechtgekomen. In het 'toen en daar' werd weinig trots getoond. Werden successen niet gevierd. En dát voelde alleen. In het hier en nu ben ik niet alleen. Ik heb mijn lieve gezin die mij steunt - dwars door flashbacks heen. We kunnen gezamenlijk vol trots concluderen dat de flashbacks in intensiteit aan het afnemen zijn, mooi! Ik heb de afgelopen jaren meerdere mensen ontmoet met wie ik in korte tijd een diepgaande band heb opgebouwd, waarbij het voelt alsof we elkaar al jaren kennen. Ik maak plezier met vriend(inn)en, collega’s en (schoon)familie. Ik ervaar hoe ik met mijn manier van zijn - én door middel van mijn blogs - mensen in echtheid kan ont-moeten. Ik ben steeds meer mezelf. Ik ga steeds meer voor mezelf staan .

Wat een mooie avond! Gisteravond was het zover. Mijn moment, waarin ik mezelf mocht presenteren bij het Spiritueel café. Mijn give-aways lagen samen met flyers van Imelda Hutten en Harry Schutte op de stoelen klaar. Mijn presentatie stond klaar, mijn lotuskaarsje brandde. Ik was er klaar voor. De bovenzaal van de Kik stroomde vol – bijna 50 mensen kwamen luisteren. Ik sta vaker voor grotere groepen, als ik een mentorentraining geef voor De Onderwijsspecialisten of bij een groot optreden van Vocalgroup Nootcenario. Toch voelde dit anders, want gister ging het om míjn verhaal. En zoals ik ook in mijn blogs schrijf , deelde ik ook gister vanuit mijn hart, vanuit echtheid, terwijl alle delen in mij – ook dat deel dat deze avond spannend vond- er mochten zijn. Ik liet de mensen kennismaken met mijn kleine meisje, mijn innerlijk kind, met ál haar sprankelende eigenschappen en kwaliteiten. Ik vertelde hoe mijn eerste aanvaring met mijn ouders ervoor zorgde dat een deel van dit spontane meisje zich terugtrok, stiller en voorzichtiger werd. Hoe de complexiteit van mijn jeugd met de veelheid van onveiligheid, ongezien worden en (de angst voor) agressie mijn innerlijk kind deed vervagen, deed vergrijzen. Tot ze leek te verdwijnen achter andere delen, en ‘ik’ niet meer wist dat zij er was. Ik toonde het prachtige filmpje “The mirror” van Alexandre Desplat. Dit is echt een aanrader. Het ontroert me hoe Alexandre danst met zijn innerlijk kind, vooral het moment waarop het jongetje zijn kin vastpakt waardoor de volwassene niet anders kan dan zijn innerlijke kind zien.

In deze blog neem ik je mee in een persoonlijke ontmoeting, een stukje professionele groei en hoe trauma-sensitiviteit niet alleen mijn werk, maar ook mijn dagelijks leven beïnvloedt. Over grenzen, verbinding en het durven kiezen voor mezelf.

Deze tekst schreef ik een aantal jaar geleden. Misschien wel de allereerste tekst die ik voor mijn eigen website schreef. Ik zie dat ik nu alweer verder ontwikkeld ben, maar wilde jullie dit inkijkje in de Michelle van 3 jaar terug niet ontnemen.

Stemmen in mijn hoofd, die me waarschuwen voor situaties of me vermanend toespreken. Ik was daar wel bekend mee. Bij kleine foutjes kon ik mezelf flink op mijn kop geven. Een dubbele afspraak gemaakt – het zweet brak me uit. Mijn strenge stem is goed in het bedenken van doemscenario's. Ergens te laat komen kon uitmonden in het kwijtraken van een vriendin, want wie wil er nou een vriendin die steeds te laat komt… Vroeger kon ik me helemaal klem denken. 's Nachts ging dit door. Ik werd regelmatig wakker met mijn hoofd vol paniek, de slaap was op dat moment ver weg. Dit deel van mij, waarin ik de verwijten van mijn (voor)ouders hoor, nam een groot deel van mij over. De interne criticus speelde grotendeels de hoofdrol in mijn leven. De stem pushte mij om harder te werken, om door te zetten en sprak me bestraffend toe als ik een pauzeknop indrukte. Daarnaast waren er andere delen aan het woord, zoals een angstig deel, een deel met schaamte en een deel wat zich heel alleen voelde… Mijn hoofd was nooit stil. Gedurende mijn opleiding en mijn innerlijke reizen werden de rollen langzaam omgekeerd. De volwassen vrouw zit nu aan het stuur. En wauw, wat een vrouw is dat! Deze bewustwording heeft mij geholpen meer liefdevol naar mezelf te zijn, en mijn inzichten ga ik binnenkort delen: op donderdag 17 april ben ik gastspreker bij het Spiritueel Café bij de Kik in Elst, met als thema: Het pad naar heling. Ik vertel daar meer over de verschillende delen die in ieder van ons leven, mijn persoonlijke pad én we gaan samen aan de slag. Daarnaast is Eva Tjooitink gastspreker – zij is gespecialiseerd in systemisch werken. Erbij zijn is sowieso een aanrader, met als bonus dat je mij in actie kunt zien.

Voor de groep staan Voor de groep staan voelt als mijn tweede natuur, iets wat ik nooit had durven dromen na mijn kindertijd waarin ik vaak gepest werd. Mijn vriendin vroeg mij 12 jaar geleden een voordracht te doen op haar bruiloft. Ik was stomverbaasd. ‘Waarom ik?’ ‘Omdat jij dat zo goed kan’, was haar antwoord. Ze refereerde aan de momenten waarop ik als voorzitter bij onze studievereniging de eerstejaars studenten welkom heette (150 tegelijk). Dat ging me inderdaad makkelijk af, maar dat vond ik ‘normaal’. Niet complimentwaardig. Voor de klas Tijdens mijn afstudeerstage van de opleiding Pedagogische Wetenschappen merkte ik heel sterk: ik wil in de groep werken, niet ‘naast de groep’. Verbinding, samenzijn, delen met elkaar, in plezier en in verdriet. Als leerkracht kon ik intens genieten van momenten waarop mijn groep in elkaar klikte. Ik investeerde flink in basisveiligheid, een stevig fundament om van daaruit verder te kunnen bouwen. Ik zorgde ervoor dat ook teruggetrokken kinderen bij de groep betrokken werden; ik had oog voor iedereen. Nu ik niet meer voor de klas sta, mis ik de groepsdynamiek. Het aanvoelen waar mijn aandacht naartoe mag gaan, welke activiteit de energie nu dient. Gelukkig kom ik als schoolopleider nog regelmatig in klassen en kan ik mijn expertise overdragen aan leerkrachten in opleiding. Een mooi alternatief om mijn bijdrage te leveren aan het onderwijs, nu de inspanning van dag-in-dag-uit lesgeven door de laatste restverschijnselen van de long-covid niet meer passend is. Mijn eigen ervaring in cirkels/met groepswerk Ik heb veel ervaring met cirkel- en groepswerk. De uitwerking is iedere keer anders, maar elke keer gebeurt er precies dat wat mag gebeuren. Ook al valt een cirkel tegen, merk ik dat ik met een inzicht naar huis ga. Hierdoor kom ik elke keer weer verder in mijn proces. Het maakt niet uit of een cirkel groot of klein is. Op het moment dat de cirkel geopend wordt, is de verbinding daar. Met het inchecken gaan alle deelnemers een bereidheid aan. ‘Dit is een veilige omgeving. Wat hier gedeeld wordt, blijft hier. Ik herken mezelf in jou.’ Ik heb geleerd mijn verwachtingen los te laten – door met een open houding een cirkel binnen te gaan, verwelkom ik alles in mijzelf en alles in anderen. Door mijn verwachtingen los te laten, kan ik meer zijn in het hier en nu. True Circle De sharing circles waar ik tijdens mijn retraites deel van ben geweest, zijn mij het meest bijgebleven. Vooral de retraite van True Circle vormt een bijzondere herinnering voor mij. De veilige bedding en de intense reis die wij gezamenlijk hebben afgelegd, gaven mij een gevoel van geborgenheid, van community. Het samenzingen leek ons in een soort trance te brengen. Na de zang was de ontstane stilte zo voelbaar dat het leek alsof er tijdloosheid ontstond. Ik herinner me nog steeds de liefdevolle en ontspannen blikken in de ogen van alle deelnemers en de counselors. Wat waren wij mooi gezakt in vertraging, ook de deelnemers die weerstand hadden ervaren. Lees verder onder de foto.

Piekergedachten, mezelf klem denken, beren op de weg zien. Ik was hier vroeger heel goed in. Tot ik zo'n vol hoofd had, dat ik dacht dat het nooit meer stil zou worden. Ik ben heel dankbaar dat ik de afgelopen jaren een mildere stem richting mezelf heb ontwikkeld. Als ik merk dat het drukker wordt in mijn hoofd, ga ik vertragen. Ik luister naar mijn innerlijke delen - wat wil hier gevoeld worden? Door liefdevolle aandacht te schenken aan deze verschillende delen in mij, is er rust in mijn hoofd gekomen. In tijden van stress spelen piekerende gedachten soms op. Mijn perfectionistische deel is niet weg en dat hoeft ook niet. Ik waardeer de positieve kanten van mijn perfectionisme. Ik heb een keuze hiernaar te handelen óf stil te staan bij oude patronen die zichtbaar worden. Ik voel wat er te voelen is. Ik geef me over aan flow.

Een klein steentje in het water kan zorgen voor rimpelingen die verderop zichtbaar zijn. Het leven staat nooit stil. Er zijn voortdurend golven die ons diep kunnen raken – zowel in momenten van pijn als in momenten van heling. Mijn eigen reis tussen licht en donker laat zien dat we, ondanks het schijnbaar gladde oppervlak, continu te maken hebben met veranderingen en oude patronen die naar boven komen. Deze innerlijke beweging is niet iets dat zomaar stopt, maar biedt juist de kans om te groeien en te helen. In deze blog lees je hoe ik om ga met mijn golven van emoties en oude pijn. Door mee te deinen en te zijn bij wat er is, in de diepte, kan ik dichter bij mezelf komen.