Een "JA" voor mezelf
In deze blog neem ik je mee in een persoonlijke ontmoeting, een stukje professionele groei en hoe trauma-sensitiviteit niet alleen mijn werk, maar ook mijn dagelijks leven beïnvloedt. Over grenzen, verbinding en het durven kiezen voor mezelf.
Wat een heerlijk weer is het sinds deze week. Ik geniet met volle teugen van de zon, de knisperende natuur, de blauwe lucht en mooie ontmoetingen. Afgelopen dinsdag ontmoette ik Julia Woike in Otterlo. Zij wachtte op mij voor een uitnodigend zandpad. Een open vlakte daarachter, een Heuvel met bomen op de Achtergrond- dit zou een heerlijke wandeling worden! Het voelde alsof deze mooie natuur er voor ons samen was. Alsof dit moment ons gegund was. De mist die ons op de heenweg nog had vergezeld, was opgetrokken. We kwamen weinig mensen tegen en konden in volledige vertraging genieten van de vogels, de mooie natuur en elkaars aanwezigheid.
Tussen Julia en mij bestaat balans en evenwicht. De uitwisseling voelt evenredig. Zij luistert met empathie naar mijn verhaal en ik doe hetzelfde voor haar. Wij verbaasden ons over de snelheid waarmee we elkaars pijnpunten konden begrijpen en naar elkaar verduidelijken. Zo snapte zij direct wat er bij mij aangeraakt wordt in een relatie waar de balans niet evenredig gevoeld. In deze relatie kom ik opnieuw in parentificatie terecht. Julia voelde de rolwisseling in haar buik toen ik over deze situatie sprak. Heel prettig dat zij met enige afstand aan mij kon spiegelen wat ik in een diepe laag al voelde, maar zelf nog niet kon verwoorden.
Voor zowel Julia als mij is een trauma-sensitieve benadering heel gewoon geworden. Het is als een tweede natuur van ons gaan voelen. We hebben ons omringd met mensen die zich in dit gebied ook aan het ontwikkelen zijn. Daardoor is het soms lastig om in het dagelijks leven tegen onwetendheid aan te lopen. Hoe moeilijk het kan zijn om uit te leggen wat er in ons omgaat. De verbazing die wij hierbij voelen, is oprecht.
Twee weken geleden was ik op het HartCollege symposium, een initiatief van Centrum Late Effecten Vroegkinderlijke chronische Traumatisering (CELEVT). Deze symposium dag richtte zich op hechting in de therapeutische relatie. Ik werd liefdevol welkom geheten door meerdere medewerkers en vrijwilligers. De sfeer in de zaal was prettig.
Tijdens de eerste lezing ontving ik een belangrijk telefoontje. Ik moest even naar buiten om terug te bellen. Toen ik naar buiten ging, vroeg een medewerker: ‘gaat het wel met je’? Ik legde uit dat ik even een privé-telefoontje moest plegen... Toen ik terugkwam vroeg ze hoe het met mij ging. Ze bood mij de mogelijkheid om even met haar of zonder haar achter de schermen tot rust te komen. Zo gezien worden door een vreemde raakte mij. Ik waardeerde enorm dat CELEVT niet alleen een geweldig symposium over trauma organiseert maar dit ook op een trauma-sensitieve manier doet.
Voor mij is sensitief benaderen heel gewoon. Als kind ben ik enorm gevoelig geworden voor de emoties van anderen. Dit maakt dat ik troost bood waar nodig, een grapje maakte om de lucht te klaren of op een andere manier voor afleiding zorgde. Als leerkracht binnen het gespecialiseerd onderwijs kwam deze eigenschap mij goed van pas. Ik kon haarfijn aanvoelen welke leerling extra aandacht nodig had. Dit intuïtief weten zorgde ervoor dat ik contact kon leggen met de meest teruggetrokken leerlingen. Ik luisterde zonder oordeel, ik was er voor ze. Soms zonder woorden, ik bleef, ook als het moeilijk werd.
Door mijn persoonlijke ontwikkeling voel ik steeds beter aan wat ik zelf nodig heb. Wat mij helpt om balans te houden in mijn dag. Op welke manier ik mijzelf kan reguleren als ik merk dat ik getriggerd word. En nóg belangrijker: ik leer mijn grenzen aangeven. En natuurlijk ga ik nog wel eens over mijn grenzen heen. Gister nog had ik een te drukke dag, met veel vergaderingen. Op de terugweg naar huis merkte ik op dat ik hoofdpijn had. Vroeger zou ik me tegen deze hoofdpijn verzet hebben, paracetamol hebben geslikt, hebben geconcludeerd dat dit er ‘gewoon bij hoort’ en door zijn gegaan.
Trauma-sensitief zijn voor anderen is makkelijk voor mij. Ik mag ook sensitief zijn voor mezelf. Dit houdt in dat ik mezelf nogmaals voorneem mijn agenda beter in te richten. Gisteravond heb ik goed voor mezelf gezorgd door vroeg naar bed te gaan met een boek en een lekkere kop thee. En toen gister de vraag kwam of ik volgende week een extra klus kon doen, waarbij mijn collega óók nog vroeg: ‘kunnen we dat echt niet organiseren?’ is het mij gelukt om ‘nee’ te zeggen. ‘Nee’, want ik ben het waard om zonder hoofdpijn thuis te komen.
Wanneer een appel op mij wordt gedaan om te helpen, harder te lopen, een extra klus op te pakken, gebeurt het bijna automatisch dat ik daar 'ja' op zeg. Ik schuif in mijn agenda, ik maak plek die ik niet heb en dit gaat ten koste van mijzelf. Ik kom hierdoor in de knel met de tijd die ik aan mijn praktijk, mijn gezin of mezelf wil besteden. Een ‘ja’ aan anderen is, wanneer ik hiermee over mijn eigen grenzen ga, een 'nee' voor mezelf.
Ik wil geen nee zeggen tegen mezelf! Ik wil geen hete aardappelen uit het vuur halen voor anderen. Ik wil niet harder werken dan hard in de hoop gezien te worden en daar erkenning voor te krijgen. Dat is een bodemloze put. Een ‘ja voor mezelf’ is erkenning voor mij. Dáár ligt de bodemloze bron.
Erkenning voor mijzelf ‘leef ik’ door écht te zijn. Dit houdt in dat ik eerlijk antwoord op de vraag: ‘hoe gaat het met je’? Ik antwoord bijvoorbeeld: ‘vandaag even wat minder’. Er zijn mensen die dit waarderen. Er zijn mensen die zelfs hun bewondering uitspreken voor het feit dat ik eerlijk ben. Er zijn ook mensen die het lastig vinden. Als ik vertel dat ik een moeilijk moment heb, reageren ze met: ‘ach ja, iedereen heeft wel eens wat’. Thanks, maar ik vroeg je niet om mijn issues te bagatelliseren. Of collega’s die ongemakkelijk overgaan naar een ander onderwerp. Op zo’n moment voel ik me niet gehoord of weggezet als een klager.
Ik ben trots op het feit dat ik openheid toon over mezelf. Door te zijn met wat er is beleef ik de fijne momenten en ook de minder fijne momenten vanuit echtheid. Ik beweeg mee op de golven van het leven. Doordat ik me er niet tegen verzet maar me overgeef aan wat er te voelen is, kan ik mezelf in ongemak ontspannen. Ik merk dat ik meer in balans ben. Dat ik me weerbaar voel en weet dat ik kan (ver)dragen wat het leven voor mij in petto heeft.
Dit houdt in dat ik me óók mag ontspannen in het ongemak wat mijn eerlijkheid bij anderen kan oproepen. Dat mag ik verdragen. Ik hoef mezelf daarop niet aan te passen en terug te vallen in voor mij oud gedrag. Ik wil proberen mild te zijn naar deze personen. Ik begrijp dat hun ‘doorgaan met doorgaan’- deel sterk ontwikkeld is. Ik herken deze struggle, want ik wás deze struggle. Ik ben dankbaar dat ik steeds meer mildheid voor mezelf ontwikkel, waardoor ik mezelf de tijd gun om iets voor mezelf te doen. Of dat dat nou rusten, rennen, zingen of spelen is.
Ik besef dat de maatschappij nog een lange weg te gaan heeft om meer trauma-sensitief te worden. Terwijl ik deze zin opschrijf, vraag ik me af of ik hiermee naar met een vinger wijs naar anderen. Voor mij is rekening houden met gevoeligheden van anderen een belangrijke waarde. Om die personen die het zwaar hebben te steunen en te eren. Ik kan echter niet van andere mensen verwachten dat zij dezelfde standaarden naleven. Ik kan niet verwachten dat mensen zomaar weten wat ik nodig heb. Wat kan ik dan wél doen: ik mag hier zelf om leren vragen. Uitspreken wat ik nodig heb.
Wil je meer weten over trauma-sensitief werken of ontdekken wat dit voor jou, jouw team of organisatie kan betekenen? Neem gerust contact met me op voor een vrijblijvend gesprek.
Mijn trauma-sensitieve aanpak uit de eerste hand ervaren? Je bent ontzettend welkom in mijn veilige praktijk in Elst.
Wil jij dieper ingaan op dit onderwerp?
Laat het me weten, ik ont-moet je graag!
Plan een gratis kennismaking
